'Ik vraag hem dan wat hij wil, maar hij geeft geen antwoord!'

'Maar wat wil je dan? Wil je dat we weggaan? Zullen we even bij je blijven? Waarom zeg je niks? Zeg dan wat je wilt. Ja, zo weet ik het ook niet meer!!' 

Vorige week stuurde ze me een bericht. Deze lieve, hardwerkende moeder, die het zo graag goed wilde doen. Ze is net begonnen aan het programma 'Momboss, eigen regie over het moederschap', omdat ze merkt dat ze zo vaak twijfelt. Deze mama vertelt, dat ze niet goed wist hoe ze om moest gaan met de boze buien van haar zoontje Bram. Bram is 5, en heeft soms driftbuien. Dan slaat en schopt hij om zich heen. Schreeuwt naar zijn ouders. Z'n vader voelt zich dan machteloos en wordt ook boos. Ze hebben nu met elkaar afgesproken dat zij het oplost met Bram als hij boos is. Maar eigenlijk weet ze zich ook geen raad. 

We spreken af voor een online meeting:

'Ik vraag hem wat hij dan wil, maar hij geeft geen antwoord! En het lijkt ook alsof hij alleen maar bozer wordt!' Ik zie dat ze zich wanhopig voelt en erg aan zichzelf twijfelt. 

Ik stel haar voor de rollen om te draaien en zich voor te stellen dat zij zich boos voelt of verdrietig. 'Zou jij op dat moment een antwoord weten op de vragen die jij aan Bram stelde? En wat gebeurt er bij je als er meerdere vragen tegelijk worden gesteld?'

Ze denkt even na. 'Ik weet niet wat ik dan moet antwoorden. Ik weet niet wat ik wil. Ik geloof dat ik op zo'n moment al genoeg heb aan het gevoel. Het lukt me dan niet goed om de situatie te overzien en antwoorden te geven. Ik voel alleen maar een hele hoop. En als je dan ook nog meerdere vragen tegelijk stelt, voelt het alsof ik kortsluiting krijg.' 

'Precies', zeg ik. 'En dat is wat er bij Bram ook gebeurt. Hij voelt op dat moment even heel veel. En dat gevoel overspoeld hem, hij weet zich er geen raad mee. Hij kan nog niet met een afstand naar de situatie kijken. Het is alleen maar gevoel wat op dat moment speelt.' 
Ze knikt. Ze herkent dit. 

'En wat zou jij op zo'n moment fijn vinden', vraag ik. Ze denkt na: 'Als ik me boos voel, wil ik alleen zijn. Om mijn gevoel te laten zakken en misschien kom ik er dan later op terug.'.
'En als je verdrietig bent?' vraag ik. 'Dan zou ik het fijn vinden als iemand er gewoon is. Misschien naar me luistert als ik iets wil zeggen, of me even vasthoudt.' 

En daar raakt deze mama precies de goede snaar. Want wij willen als ouders zo graag de pijn bij onze kinderen wegnemen. Logisch ook, het is moeilijk om te zien dat je kind het moeilijk heeft. En als het dan niet lukt de pijn of het verdriet weg te nemen, voelen we ons machteloos en gaan we de vragen aan onze kinderen stellen. Die het ook niet weten.. 

Het is goed om te weten dat onze kinderen niet van ons verwachten dat we hun pijn wegnemen. Ze vragen ons nooit: 'mama, papa, haal dit verdriet bij me weg!' Het kan ook niet. Wat wel kan is dat we er zijn. Dat we er alleen maar zijn voor ze. Aanwezig zijn, in de buurt zijn en als ze daar behoefte aan hebben, houden we ze vast. Onze boodschap is dan: 'Ik ben er voor je. Je hoeft dit gevoel niet alleen te dragen. We doen het samen. Ik ben hier, zolang als je me nodig hebt. 

Ik zie dat deze moeder zich ontspant. Dit kan ze prima. Dat weet ze zelf ook. Want ze wil niets liever. Ze dacht alleen dat ze veel meer moest doen en nu dat niet zo blijkt te zijn, kan ze zich ontspannen. En er voor haar kindje zijn.