'Deed ik het goed? Dacht ik niet te veel aan mezelf?'

Het is 1 oktober. Ik krijg de sleutel van mijn nieuwe kantoor. We wisten: Oktober gaat 'a hell of month' worden. We hebben precies 4 weken om een oude winkel van 135 m2 volledig om te bouwen naar een prachtig nieuw kantoor voor Studio Take Care. Gelukkig hebben we de eerste week hulp van de aannemer, maar daarna gaan we toch echt alles zelf doen. Ik houd daarvan; zulke plannen. Een bijna onmogelijke deadline, waarvan iedereen steeds zegt: 'Dat lukt toch niet'. Juist daar ga ik op aan; 'Natuurlijk lukt het wel!'

Maar... onze kinderen? Hoe gaan we dat regelen? Hoe zorgen we dat zij dit project bijna net zo leuk vinden als wij? Want dat is mijn streven: dat we allemaal gezond en blij blijven, maar af en toe balen mag natuurlijk ook. Mama heeft een eigen bedrijf, papa ook. De kinderen zien wat het betekent om hard te werken en je passie achterna te gaan. Dat lijkt me een prachtige boodschap om mee te kunnen geven. Maar het heeft ook keerzijden: soms moet je heel hard alle zeilen bij zetten om iets voor elkaar te krijgen. En daar heeft ons hele gezin dan mee te maken. En natuurlijk kan ik niet verwachten dat iedereen dat alleen maar leuk vindt.  

Ik begin dapper aan dit project, maar 's nachts lig ik wakker: 'Is het niet te veel voor mijn kinderen? Vraag ik niet te veel van ze? Zijn ze niet moe van steeds weer naar opa en oma. Waarom heb ik dit nou weer verzonnen? Ben ik nu wel een goede moeder? Denk ik niet te veel aan mezelf?'

Ik zorg dat de meiden opgevangen worden, dat we leuke dingen voor ze bedenken en we eten sowieso 's avonds weer samen. De verbouwing duurt 4 weken en na het zoveelste weekend klussen zonder kids, begint het de meiden toch wel op te breken. Ze huilen sneller (ik stiekem ook), ze voelen zich niet lekker, ze zijn moe en vragen of ze vandaag dan alsjeblieft gewoon thuis mogen blijven. Ik voel me rot, kan ik niet iets bedenken waardoor ik het voor iedereen goed kan doen? 

We moeten nog een week en het is me duidelijk: wij gaan die deadline halen als we nog even door bikkelen.  De zo herkenbare laatste loodjes voor iedereen. We praten met onze kinderen: 'Meiden, we merken dat jullie het zat zijn dat we zo weinig thuis zijn, we snappen dat ook. Het is veel en we zijn allemaal moe. Maar we doen dit samen en het is nog 1 week. Daarna is er weer rust. Soms moet je even doorzetten om iets voor elkaar te krijgen.' 

De meiden voelen zich gezien en voelen zich onderdeel van dit project. We doen het samen! Ze komen bij ons kijken naar de voortgang, ik laat ze helpen met het uitpakken van het nieuwe behang, en ze helpen met schoonmaken. Ik merk aan ze dat ze trots zijn; trots op zichzelf en trots op ons. 

De laatste dag richten de meiden de kamers in. Ze voelen zich groot en onderdeel van dit mooie project. 
Even vraag ik me af of ik er wel voldoende voor ze ben geweest de afgelopen weken (daar is dat mama-schuldgevoel weer..), maar daarna bedenk ik me dat ik ze met dit project heb kunnen laten zien dat je alles kan worden, alles kan bereiken en je dromen waar kan maken, als je niet zomaar opgeeft. 

En daarmee.. ben ik dan best weer tevreden als moeder.