'Dat gevoel dat iedereen naar je kijkt, zorgt er juist ook voor dat je dingen doet waar je zelf niet achter staat.'.

Boos is ze. Gefrustreerd en moedeloos. De moeder die ik vandaag spreek worstelt met de gevoeligheid van haar zoon. 'Op een verjaardag zie ik gewoon dat het hem te veel wordt! Hij wordt dan zo boos en doet zijn handjes tegen z'n oren. Hij is dan klaar met alle visite en herrie.' 

Ik vraag haar hoe ze op zo'n moment reageert. Ze vertelt: 'Ik word boos. Ik word boos op hem, omdat hij ongezellig doet. De visite is speciaal voor zijn verjaardag gekomen en hij doet dan zo onaardig en boos. Ik schaam me dan eigenlijk voor zijn gedrag. Ik wil dat hij gewoon leuk meedoet!' 

'En? helpt het dat je boos wordt? Wordt het dan weer gezellig?' vraag ik. 'Nee,' zegt ze, 'eigenlijk niet nee. Het wordt er alleen maar erger van. Ik ben boos, mijn zoon is nog bozer, verdrietig en geschrokken en begint te huilen. Ik voel me op zo'n moment zo'n stomme moeder en iedereen kijkt naar me.' 

'Super naar natuurlijk zo'n moment,' zeg ik. 'Dat gevoel dat iedereen naar je kijkt, zorgt er juist ook voor dat je dingen gaat doen waar je zelf niet achter staat. En, waarschijnlijk werkt die aanpak ook helemaal niet voor jouw zoon.'

Ze knikt. 

'Weet je,' zeg ik, 'jouw zoon heeft op dat moment niets anders nodig van jou dan dat jij hem helpt om alle drukte aan te kunnen. Het is hem te veel. Dat had je al goed gezien. Jouw boze reactie zorgt juist voor nog meer emotie en prikkels. Hij heeft het nodig van jou om tot rust te kunnen komen. En hij weet zelf niet hoe, in een huis vol visite. Je zou hem bijvoorbeeld even uit de drukte kunnen halen en mee kunnen nemen naar zijn slaapkamer, hem stevig vasthouden zodat hij zijn lijfje weer gaat voelen en tot rust kan komen.'

'Maar die visite dan?' vraagt ze. 

'Die redden zich wel even,' zeg ik. 'En het is totaal oninteressant wat zij ervan denken. Zij kennen jouw kind niet zoals jij jouw kind kent. Zij weten niet wat er aan deze dag vooraf is gegaan en wat er morgen nog op het programma staat. Zij kunnen niet inschatten wat jouw zoon op dit moment nodig heeft. Zij zien maar een heel klein stukje en het is erg kortzichtig om van daaruit te oordelen over jouw aanpak. En doen ze dat toch, jammer dan. Jouw zoon heeft jou nodig op dit moment, dat is wat er toe doet en daar ligt jouw verantwoordelijkheid.'

Ze kijkt me aan. Alsof er weer wat helderheid ontstaat in haar hoofd.

'Echt? Kan ik dat gewoon doen? Gewoon mijn aandacht bij mijn kind.'

Ik zie dat het kwartje valt. Het zorgt voor ruimte en lucht.

'Ik ga het doen,' zegt ze.

En ik ben super trots op haar.